Safe Foods, Healthy Dogs, Long Life

               BARF Diet for your DOGS 


This is my new way of nurturing my baby Maxene. ano muna ang ibig sabihin ng BARF??
BARF stands for 

B- iologically
A- ppropriate
R- aw
F- ood

Raw feeding-  is the practice of feeding domestic dogs, cats and other animals a diet primarily of UNCOOKED meat, edible bones, organs and some of green vegetables.
Supporters of raw feeding like me, believe that the natural diet of raw meat, bones, and organs is superior nutritionally to cooked meat and commercial pet food. 

It is well studied  that a carefully planned raw diet gives the animal numerous health benefits, including a healthier coat and cleaner teeth and breath. No Dog smell and good Stool. 
Critics of raw feeding assert that the risk of nutritional imbalance, intestinal perforations and foodborne illness posed by the handling and feeding of raw meat and bones outweigh any benefits. The assertion that raw feeding is inherently better because it is natural has also been criticized.

I am one of those who believe in RAW MEAT diet. .before. my baby maxene only weighs 2Kg. and she's really a picky eater since she tasted table food. i almost tried all of the variants of kibbles in the market. but she only eats a few.so i decided to try Barf diet. and i am well impressed by the result. in just 2 weeks. her coat became so fluffy and shiny . the stools became hard and less odor. fresh breath and smells like a baby even after 1 week without bath. and she gained 350 grams in 2 weeks under BARF .

So what are you waiting for Furrent !! mag BARF diet na kayo. ^_^

                    BARF DIET BENEFITS 


Healthy Teeth & Breath
Your pet will have much-improved breath, minimal tartar buildup, and beautifully clean and healthy teeth; all without having to visit the pet dentist or brushing the teeth. In addition, periodontal disease that is so prevalent with pets fed grain-based diets is almost nonexistent.
Healthy Skin & Coat
This can be one of the first changes you will notice when you start feeding the BARF DIET™. If those persistent skin problems suddenly disappear or improve, and you no longer need vet visits, medicated washes, antibiotics, cortisone shots and cortisone tablets, it has to mean that the natural, healthy, and raw diet is supplying nutrients that other diets are missing. It really is hard to ignore the deeply colored, lustrous, thick and healthy coat!
Optimum Immune System
It normalizes and strengthens the immune system. The immune system is a wonder of creation. Because the BARF DIET contains a good balance of essential fatty acids and other immune normalizing and strengthening nutrients, it reduces inflammatory conditions and waves good-bye to infections.
Enhanced Digestion & Absorption of Nutrients
Living enzymes break down and utilize food to maximize the digestive system’s effectiveness.
Degenerative Disease
Pet owners that switch their older pets to the BARF DIET usually find that whatever degenerative disease their pet has contracted, becomes less of a problem. Our raw diet is not a wonder drug, but it has reversed many aggravating degenerative conditions and has given relief to a variety of diseases. 
Stool Volume & Odor
Reduced stool volume and odor is a sign of an improved and healthy digestion cycle. The BARF DIET is more readily absorbed, than grain fed diets, in the digestive system and the result is less stool volume and odor. Odorous stools are a result of improper or incomplete digestion of nutrients.
Healthy, Lean Body Mass
By feeding the BARF DIET, your pet will lose unwanted fat and gain that much desired increase in muscle mass. This not only makes your pet look better, it increases your pet’s metabolic rate, its activity levels and its healthy life span. The effect will be more rapid if you combine the BARF DIET with some normal exercise.

Here's Maxene's latest Pic with her Raw meat with Egg & Vegetables. 




Daddy na ako !!




Dahil sa sobrang BORED ko dito sa bahay. at sa LUNGKOT na din na nararamdaman ko. para na akong mababaliw. inaasar na nga ako ng mga close friends ko na "labas-labas din" . hahah!! halos makompleto ko ang 1 buwan ng walang labasan. kung hindi lang may interview. hindi pa lalabas. kulong lang sa kwarto at internet.

as usual. FACEBOOK mag hapon mag damag. aba, nakaka adik kaya! haha! lalo na kapag madami kang liker,. ka chat, ka kulitan, etc etc.. haaays! ang lungkot. wala na ngang work. wala pang love life. so naisip ko. bakit di ko nalang ibaling ang sarili ko sa ibang bagay.Dun sa sasaya ako.

at dahil desidido na ako. plinano kong ibenta ang DSLR ko na napundar ko nun sa Singapore.
pero pinigilan ako ni ate at ni mama. sayang daw. pero hindi ako nag papigil. text sila ng text. aanhin ko nga daw ba ang pera? sabi ko. bibili ako ng SHIH TZU N HAHAHAH! ang dream dog ko. yun kasi ang bday wish ko. pero hindi ako naka bili gawa nga ng nag painom ako sa tropa.  hindi ko rin naibenta ang Camera ko. nga naman, 1/4 lang ng original price ang presyo na inaalok sakin ng mga muslim sa greenhills. aba. lens palang hindi pa kayang bilhin dun sa presyong gusto nila ibigay sakin.  hindi na noh! slightly use pa naman.  tsaka kahit bulky at nakakasawa na din gamitin dahil sa bigat. love ko padin sya.

so umuwi nalang ako. T_T

Pag uwi ko, pinagalitan pa ako. bat daw nag de desisyon ako ng hindi nila alam. mamita! ano bey! 22 na ako. siguro naman pwede na yun noh? tsaka akin naman ang camera. haha! anyways. yun na nga. di ko naibenta. so walang shih tzu. nasa kwarto lang ako nag mu muni muni at nag iisip kung papaano ako raraket at makaka afford ng doggy.

pero habang nag iisip ako eh, bigla nalang lumapit si sisterbells. aba! parang may biglang anghel na bumaba at pinag bigyan ang akin hiling! haha! binigay saakin ang kailangan ko. basta wag lang daw ako mag bebenta ng gamit. bayaran ko nalang daw pag nag ka trabaho n ako. hehe!!

so hanap kaagad ako ng doggy sa Google, sa Sulit, ayosdito. at tanong tanong na din sa mga friends sa Facebook. aba dami nag rereply. at yun gabi din yung nakahanap ako ng seller na referral ng friend ko sa FB,

Alam kong medyo mahal ang bigay nya. sa dami ng nag aalok saakin ng shih tzu with PCCI papers. pero pumayag agad ako. kasi ang CUTE nya. hehehe!! panay ang chat namin.. andami kong mga tanong na none sense . maka chat lang sya. LOL..!  then after two days , i decided to pick up the puppy. nakaka kaba pala makipag meet talaga. heheh! malapit lang ang bahay nya saamin. suarez ville lang sya. walking distance lang. Ayun nag kita na kami. nag punta ako sa house nya, ang cute nya pala sa personal. hehe!! maliit lang and medyo chubby. at ang pinaka nagustuhan ko sa kanya "hindi halata" hehe! (if u know what i mean) :P

After transaction. umuwi agad kami ni puppy. pero hinatid nya ako hanggang sakayan. habang nag lalakad kami. naka tingin lang ako sa knya habang nag sasalita. nakaw sulyap lang. hehe! sa sobrang cute nya. gusto ko sya nakawan ng halik. LOL! pero mukhang hindi ako type. hindi naman na kasi ako chinachat after nung transaction namin. kala ko type na ako (Asa! haha! ). ganun talaga. eh hindi eh! hehehe!

Pero im so HAPPY !!!! dahil may Baby na ako!! yey!! Happy Dance! meron na akong aalagaan. and i named her  "MAXENE" ^_^

Yung baby na hawak ko dyan sa pic. Inaanak ko yan! heheh! 

she's adorable, isn't she!?



LATEST PICTURE .DECEMBER 2012
4 months old. with STORM (my sister's dog)
1 1/2 months old

2 Months old

LATEST PIC -5months. Dec 2012

3 Months @ SM megamall

Time Machine




Nag daan ang isang buwan matapos ang bakasyon.. at nag simula na din ako mag hanap ng trabaho. nung naka tayo ako sa gilid ng stage.. at nag aabang na tawagin ang pangalan ko. madaming pumasok sa isip ko. nasabi ko sa sarili ko na, napaka dali lang siguro humanap ng trabaho. lalo na ngayon. graduate na ako. kung kaya ng iba. kaya ko din. at ng tawagin ako ay nakarinig ako ng hiyaw at palakpak mula sa mga classmates at professors ko. masarap sa pakiramdam. na sa huling araw kong 'yon sa school. kahit na graduate na ang mga ka batch ko. eh nagkaroon pa pala ako ng mga kaibigan. Masarap sa pakiramdam ang madaming kaibigan.

Pero hanggang doon nalang pala..

pagkatapos ng graduation eh kanya kanya na. minsan dahil sa iba iba din ang tawag ng company na pinag papasahan namin. eh hindi rin kami nag kaka sabay sabay. hanggang sa isa isa ng natatanggap ang mga kaibigan ko at ako.. hindi parin.

Dahil sa kaibigan, nakapasok ako sa CityBank , Outbound contact center. Taytay branch. madali lang ang interview. at nakapasok naman ako. at pagkalipas ng ilang araw. nag palit sila ng account at naging Pru-life UK. kung saan. naging ahente kami bigla lahat. sa hirap ng buhay sa Pinoy ngayon. napaka hirap ng maka benta ng insurance . at wala pa kami benipisyong matatanggap hanggat hindi kami nakaka benta. kaya isa isa na ang nag alisan. at hindi din ako nag tagal sa kompanya na yun.

Nag sumikap ako. dahil pinang hahawakan ko yung kasabihan na "kung hindi para sayo. hindi ibibigay. at kung sayo. ay para sayo talaga kahit ano ang mangyari"
dumaan ang isa, dalawa, tatlo hanggang sa ika limang  buwan ng pag hahanap ko ng trabaho. pero hindi padin ako natatanggap. dumating sa point na sumuko na ako. dahil lumabas na ako sa filed ko at pinasok ko na ang BPO. pero hindi pa din pinalad. laging " wait for a call after a week or two" , hindi nalang sabihin kung tanggap ka o hindi. pero alam ko naman kung ano ang ibig sabihin nun. kumbaga. subtle way of saying "i'm sorry, hindi ka tanggap".

Sa sobrang pressure ko. kung ano ano na ang ginawa ko para mag ka trabaho.halos mapudpod ang sapatos ko. at maligo ng pawis habang nililibot ko ang makati at ortigas. kahit hindi ko alam kung anong kompanya ang pupuntahan ko. minsan nga eh. gumagawa pa ako ng "Maling bagay" para mag ka pera. dahil ayaw ko na at nahihiya na ako mang hingi ng pera sa mama ko. para pantustos sa pag papa print. at pamasahe ko sa pag hahanap ng trabaho.

dumating pa ako sa point na pati pag a abroad. pinatos ko na. pero wala padin. nasa isip ko. kung hindi para saakin. bakit ako sinusubukan ng ganito. grabeng pag subok naman. :( hanggang sa pati ang diyos. sinisi ko na kung bakit ako hindi napag bibigyan. kasalanan man mag isip ng masama sa panginoon. patawarin ako ng mga readers,  pero nagawa ko. 

wala na akong ginawa noon kundi ang mag mukmok sa kwarto. mag self pitty. mag inom , mag bisyo ulit. minsan nag oopen nalang ng dating site at nakiki pag date kung kani- kanino para lang malibang. pero ang nasa isip ko pa din yung insecurity sa sarili ko. kung bakit walang tumatanggap saakin. nakapag tapos naman ako. hindi din naman ako BOBO . madami naman ako na achieve nung college pa ako. at kung ano ano ng competition ang sinalihan ko. maging active lang sa huling taon ko nung college.

kaya habang nakahiga ako nung isang gabi. naisip ko. sana may Time Machine , para bumalik ako sa simula. mula bata. Ang katawang lupa at panahon ay babalik sa dati. pero ang Utak at pag katao ko. buo na at hindi magiging bata ulit. kumbaga. panahon at katawan ko lang lang ang mag a-adjust..mag aaral ako ng mabuti. mag babasa ako ng madaming libro. hindi ako mag lalaro at mag pe petiks lang sa buhay. aayusin ko ang buhay ko. at mag sasanay ako mag salita ng english. dahil kasalanan ko ang lahat. hindi ako naging mabuting estudyante. inuna ko ang saya. inuna ko ang bisyo. ang barkada at panandaliang ligaya. kapalit pala nito ang sobrang pag sisisi. tama nga ang nakatatanda. 

"Pag sisisihan mo lahat ng bagay na ginawa mo noon. kahit na alam mong mali."

Nag sisi ako, at nag dasal. para sa isa pang chance.

Hanggang sa may tumawag saakin na agency. kung saan galing yung isa ko pang kaibigan/classmate na ngayon ay nasa kuwait na. naalala ko. nag pasa pala ako ng resume ko dun nati. at tinawagan ako for interview.

kinabahan ako . dahil sa dami ng applicante. pero pili lang ang nakuha. at sa awa ng dyos. nakapasok ako sa final interview. at 



NATANGGAP ako.! 

pero hindi pa nag tatapos dun ang lahat. dahil kailangan ko pang mag hintay ng ilang buwan para sa VISA. /OEC/ at ang kinatatakutan "daw" ng lahat ang GAMCA medical.

sana dumating na ang VISA ko at maipasa ko lahat ng exams. para maka lipad na papuntang 

KUWAIT...!

Thank you Papa Jesus. kahit po mag hintay ako ng matagal. alam ko may plano kayo para saakin. :)

Sa aking pag tatapos








Masaya ako ng malaman ko na isa pala ako sa ga graduate nung batch 2012. After 5 years of hardwork. grumaduate din. :) akala ko. mag kaka ugat na ako sa unibersidad na pinapasukan ko. hahahah! full support ang buong family at nakatanggap pa ng regalo galing kay kuya. yes! medyo okay na kami. hindi ko alam kung paano sya nag simulang kausapin ako. napakatagal din namin hindi nag usap. halos 5-6 taon. mula ng mamatay ang papa namin. anyways, saka ko na idedetalye ang storya ng buhay namin mag kapatid. steady muna tayo dito sa pag graduate ko. haha!! 

Tinapos ng inyong lingkod ang kursong BS-HRM, o Bachelors Degree of Hotel and Restaurant Management sa Jose Rizal University. 5 taon ko din binuno dahil sa pag i intern ko sa Singapore for six months. kaya nahuli ng 6 months. at yung 6 months pa ay ginamit ko para makompleto naman lahat ng back subjects ko na binagsak ko noong panahon na adik pa ako sa barkada. haha!! so kung hindi ako nag OJT sa Singapore. malalaman nila na madami akong bagsak. so naging daan na din yun para mapag takpan ko ang nakaraang kasalanan. LOL!

Pinasok ko ang kursong HRM, HINDI dahil sa gusto kong mag luto o matutunan ang mundo ng Hospitality . kaya ko sya pinili dahil yun ang pinaka murang COURSE that time. dahil ng panahong yan eh. 2 kami nag aaral ng ate ko sa college at isang hamak na tindera lamang ang aming ina sa palengke sa Pasig. kaya bumagsak nalang ako sa kursong hindi ko naman gusto , at sa eskwelahang pinili NILA para saakin. para maka TIPID. :(

Sa limang taon pakikipag sapalaran sa JOSE RIZAL UNIVERSITY. madami naman ako nakilala. naging kaibigan. naka away. madami akong natutunan sa buhay, na experience, doon ako namulat sa makamundong bagay. at dumating pa nga sa point na sinubukan ko ang mga bagay na hindi dapat ginagawa. pero dahil sa kalikutan ng utak ko. at sa matinding curiosity bilang teen ager. sinubukan ko. natikman ko lahat ng Bisyo. hindi naging dahilan saakin ang hirap ng buhay para mag pursigi. baliktad ako. ginamit ko ang hirap ng buhay para mag mukang mayroon. ibig sabihin. nag paka SOCIAL CLIMBER ako. sumasama ako sa BARKADAHAN ng mayayaman sa school. nakiki sakay sa kotse. nakiki party. nakiki shopping nakiki food trip at kung ano ano pa. 

Napaka Flexible kong tao sabi nila. kaya kahit anong antas pa ng buhay mo. kaya kitang sabayan. hindi ko alam kung natural yon. o dahil sa "dalawa" ang pagkatao ko.

Hanggang sa dumating ang mga pag subok. Bumabagsak ako sa mga subjects ko, kapalit ng lakad ng barkada. hindi pwedeng laging "PASS" kasi baka hindi makasabay. at ayaw masabihan ng "KJ" o "Patay na bata" . at ang pinaka malupit pa eh nung nag nanakaw ako ng tuition. nagawa ko pang mag pagawa ng RESIBO. para lang masabi na ganun talaga ang binayaran ko. mabigat sa loob ko. pero kailangan kong gawin para "MAKASABAY".

Habang tumatagal ako sa pag aaral. nakikita ko ang sarili ko sa BABA. kasama nila na isa isa ng nawawala sa school. na kung  hindi LUMIPAT ng school , eh Nakabuntis o NABUNTIS naman .walang pinatutunguhan. Hanggang sa bumalik ako sa dati kong mga kaibigan, mga una kong nakasama at sila ang nakalimutan ko na. pero sila hindi nila ako kinakalimutan na alalayan at pag sabihan. at tinanggap nila ako ng buo. nung panahong wala na akong kasama at lagi ng mag isa. Nung malugi ang negosyo namin. Muntik na akong hindi makapag enrol noong 3rd year 1st sem. Pero pinilit ko si mama, kahit na alam kong hindi na kaya. sa pag pasok ko , doon ko naranasan na pumasok ng walang baon. Pamasahe lang. kahit Full load ako . Tinitiis ko ang gutom.kakain nalang ako ng marami sa bahay. at uuwi nalang ng maaga para makakain ulit pagkatapos ng klase.

Hanggang sa dumating ang araw na mag tatapos na ang mga kaibigan ko. at ako hindi parin. mabait parin ang diyos dahil binigyan nya ako ng 2nd chance. pumasok ang Global internship at napasama ako sa nag OJT sa Singapore. inayos ko ang trabaho at umuwi akong masaya. bumalik ako ng pag aaral at sinikap kong makatapos.

at sa palagay ko. isa na yun sa pinaka Maganda at masayang regalo na binigay ko sa Mama ko. nung gabing yon, naramdaman ko kung gaano sya ka proud sa akin. kasama ng buo kong pamilya. Salamat sa Dyos. Salamat sa mga kaibigan ko. 

Sa mga tao na naging daan para tumibay ako. sa lahat ng mga nakasama ko. mula professors classmates at iba pang faculty ng school. salamat.

Ngayon.. haharapin ko na ang Bukas, dahil alam ko. ang pag tatapos ko.

ay simula palang ng hamon ng buhay.

Ang Pag babalik



Hello Bloggers !! I'm Back !!! <3 font="font">






Minsan may isang Naligaw ng Landas


Tingin ng mga bobong kapitbahay ko, puta daw ako. Nagpapagamit, binabayaran. Sabi nila, ako daw ang pinakamaganda at pinakasikat sa aming lugar noon. Di ko nga alam kung sumpa ito, dahil dito naletse ang kinabukasan ko.

Tara, makinig ka muna sa kwento ko, yosi muna tayo.
Alam mo, maraming lumapit sa akin. Nagkagusto at naakit. Ang hirap pag lahat sa iyo, virgin eh. Tinanggap ko naman silang tao, bakit kaya nila ako ginago? Hindi ko maintindihan ang mga nangyari sa akin. Bukas palad ko naman silang pinakitunguhan, ni hindi ko nga itinuring na iba. Iniisip ko na nga lang na kasi di sila taga rito kaya siguro talagang ganoon.
Tatlong malilibog na foreigners ang nagpyesta sa katawan ko. Sabi nila na-rape daw ako.


Sa tatlong beses akong nagahasa, ang pinakahuli ang di ko makakalimutan.
Parang maski di ko ginusto ang mga nangyari, hinahanap-hanap ko siya. Kasi, ibang-iba ang hagod niya. Umiikot ang mundo ko sa tuwing ginagamit niya ako. May mga pagkakaton na nasusuka na ko sa mga nangyayari sa aming dalawa. Parang ‘pag humahalinghing siya, nararamdaman ko na nalalason ako.. Gusto ko mang umayaw, hindi ko makuhang humindi. Hindi ko din alam kung bakit. Ibang klase din kasi siya mag-sorry eh, lalo pa at inalagaan niya ako at ang mga naging anak ko.
Alam mo, parating ang dami naming regalo – may chocolates, yosi at ano ka! May datung pa! Nakakabaliw siya! Alam kong ginagamit niya lang ako pero pagamit naman ako nang pagamit. Sa kanya namin natutunan mag-inggles, di lang magsulat ha! Magbasa pa!

Nung kinasama ko siya, guminhawa buhay namin. Sosyal na sosyal kami! Ewan ko nga ba, akala ko napapamahal na ako sa kanya. Akala ko tuloy-tuloy na kaligayahan namin, yun pala unti-unti niya akong pinapatay.
Punyetang buhay! Sa dami ng lason na sinaksak niya sa katawan ko, muntik na akong malaspag. Ang daming nagsabi na ang tanga tanga ko. Palayasin ko na daw. Taon ang binilang bago ako natauhang makining sa payo. Iniisip ko kasi na parang di ko kakayanin na mawala siya sa akin… Sa amin! .

Sa tulong ng ilan sa mga anak ko, napalayas ko ang demonyo pero ang hirap magsimula. Hindi nga ako sigurado kung nabunutan ako ng tinik o nadagdagan pa. Masyado na kasi kaming nasanay sa sarap ng buhay na naranasan namin sa kanya, kaya eto nabaon kami sa utang. Lubog na lubog kami sa pagkakautang, kulang yata pati kaluluwa namin para ibayad sa mga inutang namin.
Nakakahiya man aminin pero hanggang ngayon, sa tuwing mabigat ang problema ko, siya ang tinatakbuhan ko. ‘Yun nga lang, kapit sa patalim sabi nga nila. Para akong isang aso na nangagat ng amo, na bumabahag ang buntot at umaamo kapag nangangailangan.
Usap-usapan ako ng mga kapitbahay ko. May nanghihinayang, namumuhi at naaawa. Puta na kasi ang isang magandang katulad ko. Ang dating hinahangaan at humahalina ay nabibili sa murang halaga. Alam mo maski ganun ang mga nangyari sa akin, nilakasan ko pa rin ang loob ko. Kailangan makita ng mga anak ko, na masasandalan nila ako maski ano pang mangyari.
Maski ano pa ang sabihin ng iba, sinisikap namin na maging maganda ang buhay namin. Nag-aambisyon kami at nangangarap. Ayun, may mga anak ako na nasa Japan, Hong Kong, Saudi. Yung iba nag-US, Canada, Europe. ‘Yung iba ayaw umalis sa akin. Halos lahat, wala naman silbi. Masaya daw sa piling ko, maski amoy pusali ako.


Sa dami ng mga anak ko na nagsisikap na tulungan ang kalagayan namin, siya din ang dami ng mga anak ko na nanamantala sa kabuhayan at kayaman na itinatabi ko para sa punyetang kinabukasan naming lahat. Eto na nga ang panahon na halos di na kami makaahon sa hirap ng buhay. Napakahirap dahil nasanay na kami sa ginhawa at sarap.
Alam mo, gusto ko na sanang tumigil sa pagpuputa kaso ang laki talaga ng letseng utang ko eh. Palaki pa ng palaki! Paano na lang ang mga anak kong naiwan sa aking puder? At paano na lang ang mga anak kong nasa abroad? Baka di na nila ako balikan o bisitahin man lang? Hindi na importante kung laspagin man ang ganda ko, madama lang ng mga anak ko ang pagmamahal ko. Malaman nila na ibibigay ko ang lahat para sa kanila.

Sa tuwing titingin ako sa salamin, alam ko maganda pa rin ako. Meron pa din ang bilib sa akin. Napapag-usapan pa din. Sa tuwing nakikita ko ang mukha ko sa salamin, nakikita ko ang mga anak ko. Tutulo na lang ang mga luha ko ng di ko namamalayan. Ang gagaling nga ng mga anak ko eh, namamayagpag kahit saan sila pumunta. Mahusay sa kahit anong gawain. Tama man o mali.
Sa dami ng mga anak ko, iilan lang ang may malasakit sa akin. May malasakit man, nahihilaw pa.
Mabigat dalahin para sa akin, ang katotohanan na ni minsan ay di kami naging isang pamilya. Halos lahat ng mga anak ko, galit sa isa’t isa. IIlan ang gusto magtulungan, naghihilahan pa. Madalas kong itinatanong sa sarili ko kung naging masama ba akong nanay para magturingan ng ganito ang mga anak ko?

Kanino bang similya ng demonyo nanggaling ang mga anak kong maituturing mong may mga pinag-aralan pero nakakadama ng saya at sarap sa paghihirap ng kapatid nila? Di ko lubos maisip kung saan impiyerno nanggaling ang kasikiman ng ilan sa mga anak kong ito. Sila pa naman ang inaasahan kong magbabangon sa amin. Nakakabaliw isipin na natitiis nila ang kalagayan ng kanilang mga kapatid na halos mamatay sa hirap ng buhay. Parang di sila magkakapatid sa tindi ng pagkaganid at walang pagmamalasakit.

Ang di ko akalain ay mismong mga anak ko, ang tuluyang sisira sa akin. Kinapital ang laspag na ganda ko. Masaya sila sa mga nabibili nila mula sa pinagputahan ko. Buong angas nilang pinagyayabang ang mga pansamantalang yaman at ang kanilang hilaw na pagkatao sa mga makakakita at makikinig. Talaga bang nakakalula ang materyal na kayamanan at mga titulong ikinakabit sa pangalan? Hindi ko maintindihan.

Minsan sa pagtingin ko sa salamin, ni hindi ko na nga kilala sarili ko.

Dadating na naman ang pasko, sana maalala naman ako ng mga anak ko. Ilang linggo pa, magbabagong taon na. Natatakot ako sa taong darating. Ngayon pa lang usap-usapan na ang susunod na pangbubugaw sa akin. Gagamitin pa nila ang kahinaan ng mga kapatid nilang alipin sa kalam ng tiyan. Sa tagal ng panahong ganito ang sitwasyon namin parang eto lang ang sulok na gagalawan ko. Sana may magtanggol naman sa akin. Ipaglaban naman nila ako. Gusto kong isigaw: “Ina ninyo ako! Pagmamahal nyo lang ang kailangan ko!”

Sensya na, ang haba na ng drama ko. Masisira na ang make up ko nito eh. Salamat ha, pinakinggan mo ako. Malaking bagay sa akin na nakausap kita. Ang tagal nating nag-usap, di man lang ako nagpapakilala.
Ay sorry, di ko nasabi pangalan ko.


Pilipinas nga pala.






Pa- PEYSBUK nga!!!!!!!!!!!!!



“PA – PEYSBUK NGA!!!!”. Linya ng estudyante na uubusin ang baon para makapagrent sa isang internet shop. Linya ng isang empleyado pagkadating niya sa opisina at naabutang ginagamit ng katrabaho ang office computer. Linya ng kapitbahay na gustong maki gamit ng internet sa kadahilanang hindi siya nakapagbayad ng bill. At kung sino man ang sinasabihan nila, malamang ang isasagot nito ay.. “teka, log out ko lang..”. Nagpe-facebook din pala.


Facebook. Ang social networking site na lumamon sa myspace at friendster. Ito rin ang pilit kinakaibigan ng ilan pang aspiring forms of social media. Pansinin mo, yung mga bagong kumakaribal sa Facebook e may feature kung saan magrereflect din sa FB account mo ang kung ano mang post mo, gamit ang site nila. Gaya nalang ng twitter, tumblr at kung ano ano pa. Parang pelikula. Pag pinalabas ito sa sinehan sa guadamall (ang mabagsik na mall sa guadalupe), ipapalabas din ito sa sinehan ng MOA. Nagkakaiba nga lang sa level ng urine aroma at dami ng surot sa upuan.

Sa sobrang popularidad nito ay pwede na itong iconsider na necessity. Iba na ngayon. Humans need food, water and facebook. Clothing? Ano ngayon kung nakahubad. At least. nakaporma ka naman sa bago mong profile picture. Pwede na ngang iconsider ang kasalukuyan bilang “The Facebook Era”. Ang panahon kung saan tangap na ang mga bading at tomboy (kaya ikaw, wag na magpanggap, ok na daw, di mo na kelangan mag gym kuno), kung saan mas mahal nang mga tao ang aso kesa sa kapwa nila tao (inday!! ibigay mo ung ulam mo kay brownie, mag skyflakes ka nalang!!!), kung saan lahat ay tumatakbo sa mga marathon, kung saan lahat ay may necklace na ang pendant ay isang mamahaling camera, kung saan papalitan na ng cobra at sting ang dumadaloy sa mga tubo ng NAWASA, kung saan lahat ng statement ay dapat magtapos sa isang uri ng emoticon (uy, tang ina mo, joke. (“,) ). Lahat ito ay bahagi na ng social norm. Lahat tangap na. Pero huwag. Uulitin ko. HUWAG NA HUWAG mong sasabihin, lalo na sa isang pampublikong lugar na. “Ay, wala akong Facebook eh..”. Patay ka dyan brad. Kiss of death yun. Baka bigla kang paskilan ng papel sa noo mo na may nakasulat na EEEWWWW!!!. Baka biglang magkaroon ng caste system sa pinas at lahat ng walang FB account ay mga untouchables. Pwede ring i-ekskomunikado ka ng simbahan katoliko at ipapakalat ito sa mga tweet ng arsobispo.

Kung stalker ka, di na kelangan ng paliwanag kung bakit adik na adik ka sa FB. Pero para sa masa. Ano bang meron dito?

Bukod sa green joke na ibinulong sayo nung tropa mong adik, pwede ka ding magshare ng pictures (aka pix),videos, notes at mga links mula sa iba pang sites. Makikita ito ng mga “friends” mo at pwede silang magkomento dito. Walang limit ang pagpo post. May sense man o wala. Healthy nga daw ito sabi nung mga sociologist. Exercising our rights to free speech daw ito. Pero lahat ba e post-worthy? O karamihan ay nagdadala lang ng badtrip.

Freedom of speech pala ha. Ito ang post ko tungkol sa mga post ng iba. Guilty tayo dito.

1. Iwasan ang pabigla – biglang pagpapalit ng relationship status. Lalo na kung mababaw lang ang dahilan tulad ng late reply sa text o hindi pag iloveyou sayo ang jowa mo kaninang alas tres (sarili nyong 3 o’clock habit). Dahil pag nagka-ayos kayo, at ibinalik mo sa dati ang status mo, ikaw din ang magmumukhang praning.

2. Walang masama kung purong tagalog ang shout out mo. Wag matakot na sabihan nang “uy makata”. Kesa naman panay nga ang english, sablay naman ang grammar at hindi kakikitaan ng sense ang sinabi. (iba ang you’re sa your).

3. Check in. Ang post kung saan sinasabi ang kasalukuyan mong lokasyon. Positibo. Pwedeng maging safety precaution. At least alam nila kung saan ka huling pumunta sakaling di ka mahagilap ng ilang araw. Negatibo. Easy prey ka sa mga serial killers o sa kaibigan na may galit sayo. (Ingat ka silvestre. hehehe)

4. May “about you” page ang FB. Dun mo isusulat ang mga hilig mo. Di mo na kelangan pang magpost ng magpost ng mga youtube videos nila Ozzy Osbourne, Metallica o Korn para ipagdiinan na rakista ka. Ikaw din, baka mahirapan kang panindigan. Lalo na pag tumugtog na ang paborito mong kanta ni Katy Perry. Napaindak at sing along si kumag.

5. Hindi kelangan magpost ng mga litrato o video nang iniembalsamo o bangkay na durog durog ang katawan at labas ang mga laman loob. Palit kaya kayo nung andun sa picture. Ako naman ang magpopost.

6. Magtira ng konting privacy para sa sarili. Hindi lahat ng bagay ay dapat ishare. Lalo na sa social media. Sarilinin mo nalang ang gusot sa pamilya o away mag asawa. Pribado na yon. Post ka ng post, tapos mababadtrip ka kung gagawing pulutan sa inuman ang kwento ng buhay mo.

7. Ok lang ipost ang mga bago mong gamit. Gaya ng mga gadget, damit o accessories. Natural lang maging proud ka lalo na kung pinaghirapan mo o importanteng tao ang nagbigay sayo nito. Di lang siguro tama na sabihing “hay nakakapagod na magshopping, andami ko kasi pinamili”.

8. Kung sakaling may nagpost ng malungkot o kaya’y tungkol sa isang masamang pangyayari sa kanila, wag mong i-like. Ano yun? Nagustuhan mo pa na sumemplang siya sa kanal.

9. Wag mong i-like ang sarili mong post. Kaya nga pinost mo in the first place. Mas malala kung ikaw din ang magcocomment. Parang loner ka naman nun.

10. Wag kang basta basta magpost ng nakakagagong comment, lalo na sa mga picture kung saan may mga taong di mo kilala. Halimbawa: “Pre, sino yang kasama mo sa pic? si Bella Flores?”. Huli mo na nalaman. Girlfriend pala niya yun.

11. Kung sakaling may nagpost ng matino at informative na mensahe. Magpasalamat. Huwag mag angas sabay comment nang “ay luma na yan, huli kana sa balita” o kaya “wala, kalokohan lang yan”. Wag kang magmagaling. Matalino kaba na parang si Rizal? E di pabaril ka sa Luneta.

12. Wag gamitin ang FB para magpakalat ng maling impormasyon at maghatid ng mass hysteria. Pero kung sino man ang napost na aabot dito ang radiation sa japan. Nagpapasalamat sayo ang manufacturer ng Betadine.

13. Wag sumali at i-like ang isang fan page kung puro kagaguhan lang ang ipopost mo sa wall nito. Halimbawa, nagpamember ka sa page ng isang seksing artista tapos mag cocomment ka lang ng “uy, sarap mo naman, parang mainit na lugaw sa malamig sa madaling araw”. Tapos magtataka, “hala.. bakit ako na banned?”.

14. Hindi lang ikaw ang may gustong manood ng sine. Wag kang mag post ng mga spoilers na maaaring ikabadtrip ng iba. “just watched Nardong Putik: Ang Pagbabalik Ni Totoy Burak, ganda ng ending, napatay nya ung kontra bida sa pamamagitan ng pagpukpok sa ulo ng isang palayok, pero sad dahil huli na nang malaman nya na tatay niya pala yun..”.

15. Di naman ata kelangan simulan ang post mo sa salitang “Damn!!” o kaya “Oh gosh” lalo na kung di naman malubha o kagulat gulat ang pangyayari. Halimbawa: “oh gosh, umuulan”. Taga saudi???

16. Wag matawa at kantyawan kung corny o masyadong romantiko ang isang post. Tandaan mo, magmamahal ka din. Lintik lang ang walang ganti. Dami kong kilalang ganyan.

17. Ok lang siguro ipost kung ano at kung saan ka kumakain. Iwasan lang yung pagpopost ng close up pictures nung pagkain mismo. Marami ang nagpapalipas ng gutom sa pamamagitan ng Facebook. Sino ka para inggitin sila. Parang yung feeling na, asa air-con bus ka, pauwi sa bahay at gutom tapos may kumag na kakain ng burger at fries. Langhap mo ang bawat kagat niya. Di maka tao. Dapat palitan ang pangalan niya. Gawing Lucifer.

18. Ok lang siguro ang mag post sa paraang Jejemon. Trip mo yun e. Wag mo nga lang asahan na seseryosohin ka kahit matino ang gusto mong sabihin. Expect mo rin na lahat ng comment sayo e magtatapos sa “jejejeje”.

19. Wag magimbita sa isang okasyon gamit ang shout out mo, tapos may ita-tag ka lang na piling tao. Bangag kaba? Makikita ng lahat ng “friends” mo na iilan lang ang gusto mo papuntahin sa nasabing okasyon.

20. Pwede ba?? HINDI PORKET ALL CAPS E GALIT ANG NAGPOST. BAKA LUMUBOG AT NASTUCK LANG ANG CAPS LOCK.

21. Sapat naman na siguro ang tatlong exclamation point para ipaalam sa bumabasa na puno ng emosyon ang post mo. Di mo kelangan punuin ng punctuations porket walang bayad ang extra characters tulad ng sa text messaging. Halimbawa. Pakyu ka!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!. Mali yun. Dapat. Pakyu ka!!!

22. Iwasang magpost kung ikaw ay (a) lasing, (b) nasa impluwensya ng ipinagbabawal na gamot o (c) hindi tinirahan ng ulam. Walang gustong makabasa ng pag aamok mo na puno ng mali maling spelling. Kung sakaling nakakaramdam ng “FB rage”, magpahid ng menthol toothpaste sa mga palad, at itampal tampal sa mukha mo hanggang sa kumalma.

23. Oo, dapat sulitin ang unlimited surfing na maghapon mong binantayan para lang maregister. Pero di ibig sabihin nun na post lang ng post. Halimbawa, ang ilalagay mo sa shout out mo e tatlong magkakasunond na tuldok. Ano yun? Buti pa quote nalang. Time is gold.

24. Wag trigger happy sa “share” button. Hindi porket di nagappear sa profile page ang mabangis mong status message e kelangan mong tiktikin ang pagpindot. Antayin mo lang. Mamaya ilang beses na pala napost. Paulit ulit. Wag kang atat. Lalo na kung ang ipopost mo e “Patience is a virtue”.

25. Wag mong kakumpetensyahin ang youtube sa dami ng video na nakapost sa wall mo. OK lang siguro kung ishare mo ang isang nakakatawang clip kung saan may nag susurfing na pusa o kaya naman e makabuluhang excerpt ng isang documentary. Wag naman yung lahat ng mtv ng kantang marinig mo sa jeep o lahat ng episode ng wow mali.

26. Wag ipahamak ang sarili. Kung sakaling pwede naman palang acronym ang isang term e wag mo na itong buuhin sa iyong post. Loud out loud!!!!.

27. Hindi masamang makisali sa mga occasional drives o campaigns. Tulad ng paggamit ng picture ng nanay mo pag mother’s day o pag post ng mensahe tungkol sa cancer bilang status message mo. Hindi porket di ka nakisali e cool o mas sophisticated ka.

28. Kung may nagcomment o nagpost sa wall mo na di mo kilala ang pangalan pati na ang picture. I-open saglit ang profile. Wag mo agad replyan ng makamandag na “HU U?”. Malay mo, tropa mo pala yun. Binaliktad lang ang pangalan. O kaya naman e dinagdagan ng H. Mhayhumhi Pharhedez.

29. Kung magcocomment ka, halimbawa sa isang picture, iwasang gumamit ng paghahalintulad sa ibang tao lalo na kung kagaguhan lang ang sasabihin mo. Halimbawa, “baduy ng porma mo pre, parang bisaya lang” o kaya “mukha kang magsasaka”. Tandaan, di ka lamang o nakahihigit sa mga bisaya at magsasaka. Ikaw kaya, magpost ka ng video tungkol sa mga unggoy, tapos may magcomment, “ambobobo naman nila, parang ikaw”.

30. Wag kang magatubiling bumati sa mga post tungkol sa panganganak ng isang ina, pagpapakasal ng magsing irog o pagkatangap sa trabaho. Sa magulong mundo, hindi ba’t masarap ishare ang mga positibong pangyayari.

Code of ethics. Wala. Oo. Walang basagan ng trip.

Pero hindi ba mas maganda kung ginagamit mo to sa matinong paraan?

Pa-Peysbuk nga!!!






TSINELAS

“O, okay ka lang?” Tanong mo sa akin, nagliligpit ka na ng gamit bago mag- ayos ng katawan at matulog. Maaga ka pa pala bukas, board exams mo na. Tumango lamang ako, tulad ng nakagawian. Hindi ka umimik.
Kahit naman sabihin kong oo, halata namang hindi. Hindi ako okay. Hindi at okay- hindi bagay magsama sa isang pangungusap lang. Kaso ganoon talaga. Iyon lamang ang nalalaman kong paraan upang maisalawaran kung “okay nga ba ako?”
Nalulungkot ako. Dahil ba sa nalulungkot ka, hindi ka na okay? Ano ba ang maging okay? Ano ba ang okay? Nalulungkot ako. Nalulungkot talaga ako. Kulang pa nga ito upang maihayag kung ano itong pumipiga sa puso ko. Bakit nga ba ako malungkot- dito, ngayon, sa eksaktong lugar at oras na ito? Tulad ng tuwalyang sinabunan at binabanlawan ko kanina ang puso ko: pigang- piga. May ipipiga pa ba?
Tingnan mo nga naman, kung anu- ano na itong naiisip at nasasabi ko!
Hindi naman ako humagulgol, nakapapagod iyon. Tuluy- tuloy lamang ang naging pagdaloy ng luha sa aking mga pisngi, pero kung tutuusin nakapapagod din ito. Iisipin mo pa kung bakit kailangan mo pang pag- isipan at pag- ukulan ito ng panahon! Iyon yung mga pagkakataong hindi mo na makontrol. Mamamalayan mo na lamang na nangyayari na pala. Nagkakaroon na pala ng kaganapan. Tila bago akong hilamos- sa luha.
Napangiti na lamang ako nang muli mong lingunin. Ngiting
sana
kakitaan mo pa ng lakas, lakas na galing din naman sa iyo. Sabihin na nating ng pagmamahal ko sa iyo.
“Nakakain ka na ba?” Tanong ko. Tumango ka naman bilang tugon.
“May tubig pa ba tayo?” Tanong mo, nagbibihis ka na’t nagtatanggal ng sapatos.
“Paubos na.”
Buwan- buwan kasi ang rasyon ng tubig sa atin. Kung bakit kasi hindi pa ito magawan ng paraan ng lokal na pamahalaan.
“Nasaan na pala iyong tsinelas ko?”
“Ewan ko, saan mo ba iniwan kanina?”
“Hindi ko na matandaan eh…”
“Alalahanin mo muna kung saan mo huling nilagay.”
Katahimikan.
Naglakad ka mula sa
kama
hanggang sa may banyo nang walang sapin sa paa. Nakakunot ang noo mo sa iyong pagbalik. “Nawawala talaga. Wala rin sa banyo.”
Paano mo nga ba naman kasi mahahanap ang isang bagay na nawawala? Patuloy mong hahanapin. Masuwerte ka kung mahahanap mo nga. Kung hindi naman, ayos lang. Maaari kang maghanap ng panibago upang mapalitan o di kaya’y tuluyan mo na lamang itong kalilimutan. Makakalimutan mo nga ba o mananatili itong naroon at bahagi ng iyong pag- iral, kahit hindi mo na mamalayan? Ang paghahanap na ito ay naiiba sa paghahanap sa isang bagay na hindi mo alam kung saan mo inilagay.
Paano mo mababalikan ang isang bagay na hindi mo alam kung saan mo iniwan?
“Bilhan na lang kita ng bago.” Sabi ko. “Anong gusto mong kulay?”
“Hindi na… sige na, tulog na tayo,” sabi mo, sabay higa. Nakaharap ka sa akin, sabay talikod. Bahagya kang bumangon, sabay halik sa aking pisngi. “Good night.”
Minahal kita sa sandaling hindi mo namamalayan. Paano kung sa sandaling hindi ko napaghandaan, bigla na lamang mawala ang ningas ng minsan nating matamis na pagtitinginan?
“Anong
plano
mo sa buhay?” Tanong mo. Gabi
noon
, sabi mo ihahatid mo na lang ako pauwi kung kaya’t hindi na rin ako nag- alala sa oras.
Sa puntong iyon pa lamang, nagkakalapit na ang ating kalooban. Hindi ko maitatanggi na mabilis na nahulog ang kalooban ko sa iyo. “Marami.”
“Gusto ko, simpleng buhay lang. Masaya. Iyong tipong kuntento ako sa kung anong meron at kasama ko mga mahal ko sa buhay. Ganun.. eh ikaw?”
Pangiti- ngiti ka pa noong una. Ngiting naging dahilan ng una kong pagluha. “Ganun na ganun din.”
Sayang, kung naghintay pa siguro tayo ng mas matagal bago natin pinasok ang relasyong sa kalaunan, hindi rin pala makakabuti sa atin.
Kaya pala ang Diyos, hindi lamang bigay nang bigay. Kaya pala tinuturuan niya bawat isa na maghintay.
Kaya pala kapag bata ka, pinupuna nila ang mga ginagawa mo. Good girl, bad girl. Good boy, bad boy. Dahil sa huli, hindi lamang sa iyo umiikot ang mundo. Kay rami nilang maaari mong masaktan, o matulungan o mahalin, ipaglaban. Sa bawat kilos mo, mayroong maaapektuhan.
Kaya pala ang tao, mayroong pilit na pinatutunayan sa sarili at sa kapuwa. Dahil mayroon siyang hinahanap, hindi niya matumbok- tumbok, kahit batid niya kung ano nga iyon.
Sa wakas, dumating din ang gabing kay tagal kong pinaghandaan. Kay tagal kong naghihintay rito, sa salas na iniayos ko rin sa paraang gusto mo. Simple lang naman ang inihanda ko para sa gabing ito. Pasado ka sa exams! Nakalagay ang pangalan mo sa diyaryo. Binati na rin ako ng mga kaibigan natin. Ng mga kamag- anak.
Nabili ko na pala iyong ipapalit natin sa tsinelas mo. Ikaw naman kasi, kung saan- saan mo inilalagay! Kapag hindi mo talaga iningatan, mawawala iyan! Ang tagal- tagal mo nang ginagamit iyon, nasaang lupalop na kaya iyon?! Mahuhuli raw pala ang rasyon ng tubig para sa buwang ito. Ayun, nagreklamo na ang mga kapitbahay sa baranggay! Ewan ko ba, bakit ganyan ang mga tao, pabaya! Ang dami- raming mapeperwisyo sa ginagawa nilang iyan!
Lumamig na ang putaheng magiisang- oras ko nang naihanda. Pulos balita na rin ang mapapanood sa telebisyon na napanood ko na kanina pa sa TV Patrol. Pinatay ko na lamang ang telebisyon. Nakaidlip na nga ako nang may kung ilang minuto.
Iniwan ko na lamang ang tsinelas sa may paanan ng
kama
natin. Makikita mo agad iyon, tiyak na ikatutuwa mo. Hindi ba’t ganoon ka pa rin naman? Natutuwa sa mga simpleng bagay.
Maaga akong nagising. Hindi ka pa rin pala dumarating.
Naghanda ako ng iyong almusal, iyong paborito mong vienna sausage at corn soup. Nag- init na rin ako ng kaunting tubig na iyong ipanliligo. Inihanda ko na rin ang isusuot mo para sa araw na ito.
Malaki ang ngiti ko ngayong umaga. Ngiting minsan, sabi mo, naging dahilan ng pagkakahulog ng iyong kalooban sa akin. Sa ganitong pagkakataon, hindi maiwasang balik- balikan ang nakaraan. Sapagkat naroon ang minsan nating pinangarap. Minsan nating mga mithiin, minsan nating mga takot at pangamba.
Hindi ka na darating. Sayang naman ‘tong mga inihanda ko para sa’yo! Nagsayang lang ako ng panahon! Ang dami kong ginawa para sayo! Gaganituhin mo lang ako! Kung alam ko lang, hindi
sana

Hindi ba’t ang pagngiti’y para lamang sa nagagalak? Hindi ba ako dapat na matuwa sapagkat nabigyan na ng kasagutan ang matagal ko nang hinala?
“Okay ka lang ba?” Tanong mo. Kumakain tayo ng agahan
noon
. Huling beses kong inihanda ang hapag- kainan para sa iyo. Huling beses na hinugasan ko ang plato mo. Huling beses na nagpahalik sa iyo ng “Bye, ‘dy”, “Ingat…” Tiningnan kita nang hindi kumukurap. May kung ilang segundo rin iyon. Sabay ngiti, “Okay lang. Ang tanong, ikaw, okay ka lang ba?”
Wala kang naisagot.
Doon
pa lamang, naunawaan ko na. Pakakawalan na kita. Nakasisiguro na ako..






National FOOD Showdown 2011.

At dahil matagal tagal din akong hindi nakapag bahagi sa inyo. malamang ginutom na kayo sa mga post ko. echos! hahahah! (asa) . sa sobrang busy ng inyong lingkod sa kanyang tinatahak na larangan sa sining ng pagkain. heto at bibigyan ko kayo ng ilang larawan, mga kaganapan sa nakaraang national food showdown na ginananap sa world trade center kamakailan lang.

dahil sa mahalagang okasyon na ito. at bilang isa sa organizer/officer sa aming pangkat.
kami ay nag over night sa school mini hotel. sa dami namin , salamat naman at nag kasya kami. nakalibre ako ng malambot na higaan sa malamig na kwartong pinaliligiran ng kalalakihan palamuti.lol!. di naman nakatulog sa ingay nila. mga excited!!

hala bangon na!!peace!













welcome to the "national food showdown 2011" .!!



ipapakita ko muna sa inyo ang mga larawan ng mga cake na gawa ng ating mga malikhaing kabataan sa industriya ng HRM.
















































maniwala kayo o sa hindi. cake yang mga yan! at lahat ay edible. kaya after ng grading, nilantakan nung iba. lalo na sa mga hindi nag lunch! hahahah!

syempre ako naman.. sa mga ayaw makita ang mukha ko. pakilagpasan nalang! hahah!!.pasintabi po sa mga kumakain..o heres my pic..




















kami naman ni sir..! ayieeeee!!!



anong gusto mong cake dyan! pili na!! ^_^


FRUIT/veggie CARVING











actually madami pa sanang pics kaso. di ko na  ilalagay pa. nasa FB ko naman yang lahat. hehehe! gusto ko lang ishare yung sa cake. amazed lang ako! hehehe! sa dalawang araw na food showdown. eto lang masasabi ko.  ang gagaling ng mga studyante ngayon. napaka creative. palaban na talaga. at hindi na biro ang mga kaganapan lalo na sa flambe' competition na may nag buwis buhay. oooops!! hindi yun, i mean. yung ginawa nyang eksena. ikaw ba naman ang mag flambe' na nakapatong sa bamboo na pang tinikling at buhat ng apat na kalalakihang payat. grabe!! 


at bilang pasilip. heto sya.



kita nyo ba ang apoy..?? grabe 'no..  yan ang pinakamalupit na flambe' na nakita ko in history.!
IMBA nga sabi ng iba. pero sabi ko. buwis buhay yan! hahaha! kakaiba.! nasa bamboo na nag paapoy pa. then nag sasasayaw pa..

tsk!!
sana grumaduate na ako at ng makapag work na. mahirap kalaban ang mga kabataang ito. baka di na ako makapasa sa standards nila pag nakita nila to! haha!.ibang level na. sa mga propesor na mahuhusay, salamat sa pag babahagi ng kaalaman, salamat din sa organizer ng showdown na ito dahil marami nanaman ang nakilahok, nanalo at nabigyan ng inspirasyon.

galing ng pinoy!!

About the Author